‘Weej’ ok wat de veurloper van de hogedrokspuite is?’ Disse vraoge stelde Jan Veenstra van museum ‘Oold Ark’ mi’j. Ik mos bekennen da’k et niet wus. ‘Now dan moej’ hier mar es kieken,’
zee hi’j en hi’j leut me een bossien kotte takkies zien, bi’j mekeer bunnen mit touwgies.
Ik zal wel slim veraldereerd keken hebben want ik hadde hiel wat eers verwaacht. ‘Hier buunden ze eertieds de stal mit schone,’ vertelde Jan, ‘vandaege-de-dag gebeurt dat mit de hogedrokspuite en dat gaot aorig makkeliker. Doedertied ha’j wel een weke wark. Eerst wodde de boel inwiekt, een dag of wat wodde alles goed nat hullen en dan mos ie flink de huud d’r op zetten.’ In disse kontreinen gruuide heide op de aarme zaandgrond die overbleef nao de turfwinning. De heide wodde mi’jd en mos dan dreugen en bi’j de winterdag wodden d’r bossies van maekt. Et was meerstentied een bi’jverdienste veur de arbeiders. D’r weren verschillende soorten buunders.
Van de dopheide wodden buunders maekt veur et bunen van pannen en potten en de melkbussen. Eins is dit de veurloper van de pannespoonze. De groffe buunders wodden maekt van struukheide. Buunders weren d’r in ien-, twie-drie- of vierbaands, ofhankelik van de lengte. In grotere, dikkere buunders wodde vaeke een stok staampt. Tot omdebi’j 1920 an toe wodden ze bi’j mekeer bunnen mit wilgeti’jen die splist weren, daornao mit touw. Ze wodden bi’j et dezien verkocht, beginnende mit een half dezien. Om ze an de man te brengen, wodden de buunders bi’j bossies an de fiets bunnen en zo uutsuteld.