De vri’jwilligers van museum ‘Oold Ark’ in Makkinge hebben een aorig schoeleklassien inricht. Meensken van mien oolder kriegen daor et gevuul van ‘Oh ja, zo was dat doe.’
Hedendaegse kiender zullen heur d’r over vernuveren. Bi’j mi’j kwammen d’r alderhaande, halfvergeten beelden weer boven. Ik zie mezels weer zitten in de eerste klasse van de legere schoele. We hadden een juffer die uut Indië kwam, buten ‘Zwatte Piet’ was dat et eerste meenske mit een kleurtien da’k zag. Ik gong lopende naor schoele, op klompies. In de gang ston onder de kapstok een klomperek. Daor mossen alle kiender de klompen of leerzen in zetten. In de klasse leupen of zatten we dan op ‘e sokken. Taofelties en stoelties weren doe nog niet uutvunnen, wi’j zatten in schoelebaanken. Et weren twiepersoonsbaanken. Onder et warkblad zat een plaankien, dat wodde et vak nuumd. Daorin beweerden we oons pennedeuzien, et leesplaankien, et deuzien mit letters en een telraempien. De schriffies beweerde de juffer in een grote kaaste. In et midden van et warkblad zat een inkpottien. Dat mochten we in de eerste klasse niet bruken. Wi’j kregen een potlood. Dat was mar goed ok. We hadden muuite genog om al die vremde figuurties mit potlood op pepier te kriegen. Laeter kregen we een penne en konnen we oefenen in een schrift mit dubbele lijnties, aj’ et hiel goed daon hadden mog ie as beloning mit rooie ink schrieven. In et museum liggen d’r leien op et schoelebaankien. Et mag me niet heugen da’k die nog bruukd hebbe.